Η γνωριμια με τον Κορνηλιο Καστοριαδη. «Σημειωσεις απο τη Συναντηση.»
Δημητρης Ελεας | 09.03.2012 18:25 | Culture | Education | History | Sheffield | World
Η γνωριμια με επηρεασε πολυ. Του ειχα γραψει καποια γραμματα, και μου ειχε απαντησει ο σημαντικος φιλοσοφος απο το σπιτι του στο Παρισι. Ταξιδευοντας στην Τηνο απο το Λονδινο, με δυο φιλους, το Μανο και την Ευη, τον Αυγουστο του 1996 τον συναντησαμε. Ενα φιλοσοφικο ταξιδι αρχιζε, εγραφα ημερολογιο, και κρατουσα συνεχεια σημειωσεις. Απο τις σημειωσεις μου σας μεταφερω τη γνωριμια. (Στο χωριο Τριποταμος της Τηνου, ο Καστοριαδης, ερχοταν απο το Παρισι και παραθεριζε καθε καλοκαιρι.)
[Στο κειμενο δεν υπαρχουν τονοι (οπως στην αρχαια Ελλαδα;) οπως οταν γραφουμε με ΚΕΦΑΛΑΙΑ! «Συγγνωμη» που δεν υπαρχουν τονοι!]
Πηγαινουμε στα μαγαζια με καλλιτεχνηματα να αγορασουμε ενα δωρο για το φιλοσοφο. Ηδη εχουμε τα λουκουμια. Η Ευη επιλεγει ενα κυκλαδιτικο αγαλματιδιο απο μπρουντζο, συμφωνουμε και οι τρεις. Φευγουμε με λεωφορειο απο την πολη της Τηνου για τον Τριποταμο. Το τοπιο ειναι σεληνιακο. Εχουν καθαρισει εδω και αιωνες τις πλαγιες και εχουν χτισει πετρινες μαντρες. Φτανουμε στο χωριο, και ρωταμε για ενα καφενειο με τηλεφωνο, αλλα δυστυχως δεν υπαρχει. Μας λενε: «μπορειτε ομως, να τηλεφωνησετε απο την κυρια Βαγγελιω που εχει τηλεφωνο στο σπιτι της». Η κυρια Βαγγελιω ειναι κατι σαν τοπικη αρχη!
Βρισκομαστε στο σπιτι της κυριας Βαγγελιως, η οποια μας αφηνει να παρουμε τηλεφωνο τον Κορνηλιο. Μιλαω στο τηλεφωνο, λεω: «καλο μεσημερι κυριε Καστοριαδη, ειμαστε κοντα σας, ισως περασαμε και απο το σπιτι σας, εδω στο χωριο Τριποταμος!»
«Δεν με ειδοποιησατε», μου λεει ο Κορνηλιος με ευγενικη φωνη και του απαντω πως «θελαμε να σας κανουμε εκπληξη», και μας καλει στο σπιτι του σε λιγη ωρα.
Μεσα απο τα σοκακια φτανουμε στο σπιτι με τα κιτρινα παραθυρα, και ακουμε τη φωνη του απο το μπαλκονι, ή απο καποιο ανοιχτο παραθυρο να μας καλει. Τον χαιρεταμε ολοι, και μας πηγαινει στο γραφειο του, μας παροτρυνει να καθισουμε και κανει λιγο χωρο και ο ιδιος. Ανοιγει το δωρο του και μας ευχαριστει. Τρωει και ενα λουκουμι! Μας ρωταει, το τι κανει ο καθενας στο Λονδινο, και τι θα θελαμε να μας κερασει. Οταν λεμε καφε, ανεβαινει να πει στην πεθερα του – οπως λεει – να φτιαξει τους καφεδες.
Ο Κορνηλιος φοραει σορτσακι και μπλουζακι, ενα ντυσιμο μεταξυ Αϊσταϊν και Τσαρλυ Τσαπλιν. «Βρισκω την ευκαιρια να κατσω στην καρεκλα του γραφειου του», και η Ευη με βγαζει φωτογραφια.
Ο Κορνηλιος γυριζει και αρχιζει να συζηταει με τον Μανο για τη φιλοσοφια της φυσικης! Δειχνει ενδιαφερον, και αμεσως παραθετει τις αποψεις του. Οι κινησεις του ειναι κοφτες και χαρακτηριστικες. Αναφερει, πως το 1948, ειχε γραψει μια νουβελα με εναν επιστημονα που ειχε εφευρει μια μηχανη οπου θα μπορουσε να αποδειξει οτι ο χωροχρονος ειναι μηδαμινος. Καλεσε μερικους ανθρωπους μια μερα να τους το επιδειξει και οταν ανοιξε το διακοπτη, αυτη η μηχανη εκρηχθηκε. Ο Μανος βγαζει να του δωσει «δυο κειμενα» του, πανω στα θεματα που συζητανε.
Η κορη του, η Κυβελη, φερνει τους καφεδες φορωντας μια μπλουζα με τον Αριστοτελη φωτογραφια. Η Ευη, λεει πως το ντιζαϊν βοηθαει τη διαδοση των ιδεων, ενω μας εκπλησσει ο Κορνηλιος λεγοντας, οτι, « ενας φιλος μου απο την Αμερικη, μου εστειλε δυο και η κορη μου κρατησε τη μια». Καπου – καπου χαϊδευει το κεφαλι του.
«Εσυ, πες μου τι κανεις;» ρητορικα, ρωταει και συνεχιζει: «Θα σε κερδισει το γραψιμο;» Αναφερομαι πανω στο γραψιμο: «το μυθιστορημα που επεξεργαζομαι εξελισσεται πανω σε πολλα μικρα κομματια, οπου το καθενα να μπορει να σταθει μονο του στον κοσμο και ολα μαζι να συνθετουν ενα εκκεντρικο μυθιστορημα. Αναμεσα στα κειμενα, να μπορει ο αναγνωστης με ενα μολυβι, να προσθεσει και τη δικη του φαντασια». Ακουει με ενδιαφερον τι του λεω και του διαβαζω λιγες γραμμες απο το βιβλιο που γραφω!
Η Ευη, ρωταει τον Κορνηλιο αν διαβαζει λογοτεχνια και λεει: «Ναι, αν και βεβαια μεγαλυτερους λογοτεχνες θεωρω τον Αριστοτελη και τον Θουκιδιδη για την αρτιοτητα του λογου τους».
Τον ρωταω: «γιατι διαλεξατε την Τηνο;» και μας απανταει, «διαλεξα τις Κυκλαδες, διοτι η γυναικα μου οταν τελειωνε το Πολυτεχνειο επελεξε την Τηνο για την διπλωματικη της εργασια. Την αγαπησε την Τηνο, και μου μεταφερε αυτην την αγαπη του Τηνιου τοπιου». Μας δειχνει, τι εχει φτιαξει ο ιδιος στο σπιτι «ο χωρος του γραφειου και του μπαλκονιου ειναι προσθετος» μας λεει. Καπου – καπου, χαϊδευει το κεφαλι του. Η κινηση να χαϊδευει το κεφαλι του ειναι κλασικη του τροπου που ο Κορνηλιος υπαρχει, και ζει στον κοσμο.
Υποδεικνυει ενα κειμενο στο βιβλιο του Χωροι του Αθρωπου. Φτανουμε και στην υπεροχη διαλεξη που εδωσε στο ταπεινο βημα του χωριου Τριποταμος που ξεσηκωσε αντιδρασεις σ’ολη την Ελλαδα. Μας προσφερει τσιγαρο. Πρωτα στην Ευη, στο Μανο, σε μενα, παιρνει ο ιδιος, και μετα μας τα αναβει ενα – ενα. Ο φιλοσοφος δινει απο τη φωτια του, φωτια στον «κοσμο ολο». Δινει φωτια στους φιλους, αλλα και σε μενα. Ο φιλοσοφος δινει φωτια σε ενα συγγραφεα. Σκεφτομαι, πως ετσι εκανε και ο Ωνασης οταν ητανε πανω σε πλοιο του. Και συνεχιζει να μιλαει για τη διαλεξη στο χωριο, λεγοντας: «μετα απο λιγο καιρο ο Συλλογος διαλυθηκε». Ρωταω, αν εφταιξε η διαλεξη. «Τοσο καταλυτικη ηταν λοιπον;» Και λεει ο Κορνηλιος: «Μπα, δεν θα το ελεγα, αλλα σιγουρα πανω σ’αυτο μπολιασαν πολλα. Και μετα, ακολουθησε αυτος ο «αντιλογος» στην εφημεριδα Ελευθεροτυπια, να στελνει επιστολη και ο Προεδρος των υποδηματοποιων της Καβαλας ή ο Δικηγορος απο το Λυδωρικι. Ισως, και η εφημεριδα θα επρεπε να ξεχωρισει τι θα δημοσιευσει, και τι, οχι!». Προσπαθω, πολυ γρηγορα να σημειωνω το διαλογο στα χαρτια μου, καθως ο Κορνηλιος με κοιταει, και οσο μπορω να συμμετεχω, και να τον κοιταω πισω στα ματια!
«Εστειλα και’γω κυριε Καστοριαδη ενα αρθρο, που το δημοσιευσαν με τιτλο: Ας αφησουμε τον φιλοσοφο», λεω, καθως ακουει με εκπληξη και απανταει: «Εσυ, εισαι συγγραφεας κυριε Ελεα!»
«Νιωθετε Ελληνας ή Γαλλος;» τον ρωταμε.
«Ε, ναι εχω ζησει το μεγαλυτερο μερος της ζωης μου εκει»
«Εσεις, θαυμαζεται τον εαυτο σας;» τον ρωταει, η Ευη. Γελαει και λεει: «μα τι περιεργη ερωτηση ειναι αυτη» και με λιγο ντροπαλο υφος, διερωταται:
«Πως μπορω να θαυμαζω τον εαυτο μου;»
«Θα μπορουσατε να ειστε ναρκισσιστης με τις ιδεες;», η ιδια συμπληρωνει.
«Οι ιδεες για μενα ειναι μια ευχαριστη εκπληξη, και οταν γραφω κατι, εδω σταματαω και λεω: Εδω ειναι κατι».
Κοιταω απο το παραθυρο τουτου του γραφειου, υπαρχει ενας περιστερωνας με πυλο. Δηλωνει οικειοτητα ο Κορνηλιος και εχει πολυ γλυκια φυσιογνωμια. Με ενδιαφερον ακουει, δειχνει πως αγαπαει πολυ την Ελλαδα, θελει παντα να μαθαινει για τα νεα παιδια και καποιος καθηγητης του λεει, πως «πετανε τα νεα παιδια, πιανουνε πουλια στον αερα, και αργοτερα, ισως πιασουν μια δουλεια σε μια σταλινικη υπηρεσια, ή σε καποια αλλη δημοσια υπηρεσια!»
Δειχνει πως αγαπαει και το μαγευτικο Παρισι. Μας μεταφερει πως, «ο Πικασσο ειπε πως το Παρισι ειναι καζανι που βραζει, και τωρα που κατεβηκε απο τη φωτια συνεχιζει ακομη. Υπαρχει εκει ενα ευνοϊκο κλημα για την φιλοσοφια». Ρωταω, αν η Γερμανια συνεχιζει επισης αυτην την παραδοση π.χ. ο φιλοσοφος Χαμπερμας.
«Μπα, ουτε και ο Χαμπερμας!»
Μας μιλαει για την Ελλαδα, τον Αριστοτελη. Τα χερια του κανουν διαφορες κινησεις και εναυσματα, σα να προσπαθει να ομορφηνει τα νοηματα που συνθετει και συνεχιζει: «ο Αριστοτελης ειναι τρομερος. Ακομη και στη φιλοσοφια της φυσικης μπορει να παρεις κατι, π.χ. εγραψε: Το Απειρο μονο δυναμει υπαρχει», και σιγα – σιγα ακουμπαει τα χερια του πανω στο γραφειο του.
Μετα απο λιγη ησυχια, λεω: «παιδια, να φευγουμε» και σηκωνομαστε ολοι πανω. Βγαζουμε μερικες φωτογραφιες και μας ξεπροβαδιζει, λεγοντας «φροντιστε να μεινετε εδω, και να με παρετε αυριο τηλεφωνο να παμε για μπανιο μαζι, οπου και θα μπορουμε να συζητησουμε και αλλα πολλα». Ειμαστε ολο χαρα! Η Τηνος, εχει επισης ωραιες παραλιες. Οπως, ειπε και ο Κορνηλιος: «παιρνω το αμαξι και πηγαινω οπου τυχει, οπου εχει παραλια».
Σκεφτομαι για λιγο οτι μας μιλησε με αγαπη για την κυρια Βαγγελιω, απο οπου τηλεφωνησαμε, «ειναι πανεξυπνη. Αν ηταν αλλιως τα πραγματα θα μπορουσε να ειναι καθηγητρια πανεπιστημιου». Για να το λεει ο Κορνηλιος κατι θα ξερει. Ετσι και εγινε. Η κυρια Βαγγελιω μας βρηκε ενα στουντιο για να μεινουμε.
Μετα απο λιγο περπατημα, και ολο χαρα απο το Μανο και την Ευη, φτανουμε στο στουντιο. Εγω καθομαι σε μια γωνια για λιγη ωρα, ωστε να ξανακοιταξω τις «Σημειωσεις απο τη Συναντηση», και να προσθεσω τις λεξεις που λειπουν, τωρα που οσα ειπωθηκαν ειναι φρεσκα στο μυαλο μου, σαν ψωμι που μολις βγηκε απο τον φουρνο!
«Ο Κορνηλιος εμοιαζε με τον Αϊνσταϊν με το σορτσακι που φορουσε», υποστηριζει ο Μανος. «Ηταν ο τελειος οικοδεσποτης, χωρις προειδοποιηση» συμπληρωνει, η Ευη. Μας φροντισε σαν αρχαιος Ελληνας δασκαλος. «Με το σορτσακι και με το μπλουζακι, εμοιαζε να ειναι ποιο εξυπνος απο τον Αϊνσταϊν», τους λεω. Σιγουρα, ηταν ενας αριστος συζητητης. Ενας αριστος συζητητης απο καποιο διαλογο του Πλατωνα.
(Extracts from «Ιδιωτικος Κορνηλιος» [written in Greek], ‘Private Cornelius’ [English title], by Δημητρης Ελεας – Dimitris Eleas, London 2009)
Dimitris Eleas
– Δημητρης Ελεας
writer – [focus on psyche*imagination*society
XXXVIII years old, born Athens, based Brighton.
He lives by the sea []. He lives by a forest []. He lives by the valley of society [].] ...+++
Πηγαινουμε στα μαγαζια με καλλιτεχνηματα να αγορασουμε ενα δωρο για το φιλοσοφο. Ηδη εχουμε τα λουκουμια. Η Ευη επιλεγει ενα κυκλαδιτικο αγαλματιδιο απο μπρουντζο, συμφωνουμε και οι τρεις. Φευγουμε με λεωφορειο απο την πολη της Τηνου για τον Τριποταμο. Το τοπιο ειναι σεληνιακο. Εχουν καθαρισει εδω και αιωνες τις πλαγιες και εχουν χτισει πετρινες μαντρες. Φτανουμε στο χωριο, και ρωταμε για ενα καφενειο με τηλεφωνο, αλλα δυστυχως δεν υπαρχει. Μας λενε: «μπορειτε ομως, να τηλεφωνησετε απο την κυρια Βαγγελιω που εχει τηλεφωνο στο σπιτι της». Η κυρια Βαγγελιω ειναι κατι σαν τοπικη αρχη!
Βρισκομαστε στο σπιτι της κυριας Βαγγελιως, η οποια μας αφηνει να παρουμε τηλεφωνο τον Κορνηλιο. Μιλαω στο τηλεφωνο, λεω: «καλο μεσημερι κυριε Καστοριαδη, ειμαστε κοντα σας, ισως περασαμε και απο το σπιτι σας, εδω στο χωριο Τριποταμος!»
«Δεν με ειδοποιησατε», μου λεει ο Κορνηλιος με ευγενικη φωνη και του απαντω πως «θελαμε να σας κανουμε εκπληξη», και μας καλει στο σπιτι του σε λιγη ωρα.
Μεσα απο τα σοκακια φτανουμε στο σπιτι με τα κιτρινα παραθυρα, και ακουμε τη φωνη του απο το μπαλκονι, ή απο καποιο ανοιχτο παραθυρο να μας καλει. Τον χαιρεταμε ολοι, και μας πηγαινει στο γραφειο του, μας παροτρυνει να καθισουμε και κανει λιγο χωρο και ο ιδιος. Ανοιγει το δωρο του και μας ευχαριστει. Τρωει και ενα λουκουμι! Μας ρωταει, το τι κανει ο καθενας στο Λονδινο, και τι θα θελαμε να μας κερασει. Οταν λεμε καφε, ανεβαινει να πει στην πεθερα του – οπως λεει – να φτιαξει τους καφεδες.
Ο Κορνηλιος φοραει σορτσακι και μπλουζακι, ενα ντυσιμο μεταξυ Αϊσταϊν και Τσαρλυ Τσαπλιν. «Βρισκω την ευκαιρια να κατσω στην καρεκλα του γραφειου του», και η Ευη με βγαζει φωτογραφια.
Ο Κορνηλιος γυριζει και αρχιζει να συζηταει με τον Μανο για τη φιλοσοφια της φυσικης! Δειχνει ενδιαφερον, και αμεσως παραθετει τις αποψεις του. Οι κινησεις του ειναι κοφτες και χαρακτηριστικες. Αναφερει, πως το 1948, ειχε γραψει μια νουβελα με εναν επιστημονα που ειχε εφευρει μια μηχανη οπου θα μπορουσε να αποδειξει οτι ο χωροχρονος ειναι μηδαμινος. Καλεσε μερικους ανθρωπους μια μερα να τους το επιδειξει και οταν ανοιξε το διακοπτη, αυτη η μηχανη εκρηχθηκε. Ο Μανος βγαζει να του δωσει «δυο κειμενα» του, πανω στα θεματα που συζητανε.
Η κορη του, η Κυβελη, φερνει τους καφεδες φορωντας μια μπλουζα με τον Αριστοτελη φωτογραφια. Η Ευη, λεει πως το ντιζαϊν βοηθαει τη διαδοση των ιδεων, ενω μας εκπλησσει ο Κορνηλιος λεγοντας, οτι, « ενας φιλος μου απο την Αμερικη, μου εστειλε δυο και η κορη μου κρατησε τη μια». Καπου – καπου χαϊδευει το κεφαλι του.
«Εσυ, πες μου τι κανεις;» ρητορικα, ρωταει και συνεχιζει: «Θα σε κερδισει το γραψιμο;» Αναφερομαι πανω στο γραψιμο: «το μυθιστορημα που επεξεργαζομαι εξελισσεται πανω σε πολλα μικρα κομματια, οπου το καθενα να μπορει να σταθει μονο του στον κοσμο και ολα μαζι να συνθετουν ενα εκκεντρικο μυθιστορημα. Αναμεσα στα κειμενα, να μπορει ο αναγνωστης με ενα μολυβι, να προσθεσει και τη δικη του φαντασια». Ακουει με ενδιαφερον τι του λεω και του διαβαζω λιγες γραμμες απο το βιβλιο που γραφω!
Η Ευη, ρωταει τον Κορνηλιο αν διαβαζει λογοτεχνια και λεει: «Ναι, αν και βεβαια μεγαλυτερους λογοτεχνες θεωρω τον Αριστοτελη και τον Θουκιδιδη για την αρτιοτητα του λογου τους».
Τον ρωταω: «γιατι διαλεξατε την Τηνο;» και μας απανταει, «διαλεξα τις Κυκλαδες, διοτι η γυναικα μου οταν τελειωνε το Πολυτεχνειο επελεξε την Τηνο για την διπλωματικη της εργασια. Την αγαπησε την Τηνο, και μου μεταφερε αυτην την αγαπη του Τηνιου τοπιου». Μας δειχνει, τι εχει φτιαξει ο ιδιος στο σπιτι «ο χωρος του γραφειου και του μπαλκονιου ειναι προσθετος» μας λεει. Καπου – καπου, χαϊδευει το κεφαλι του. Η κινηση να χαϊδευει το κεφαλι του ειναι κλασικη του τροπου που ο Κορνηλιος υπαρχει, και ζει στον κοσμο.
Υποδεικνυει ενα κειμενο στο βιβλιο του Χωροι του Αθρωπου. Φτανουμε και στην υπεροχη διαλεξη που εδωσε στο ταπεινο βημα του χωριου Τριποταμος που ξεσηκωσε αντιδρασεις σ’ολη την Ελλαδα. Μας προσφερει τσιγαρο. Πρωτα στην Ευη, στο Μανο, σε μενα, παιρνει ο ιδιος, και μετα μας τα αναβει ενα – ενα. Ο φιλοσοφος δινει απο τη φωτια του, φωτια στον «κοσμο ολο». Δινει φωτια στους φιλους, αλλα και σε μενα. Ο φιλοσοφος δινει φωτια σε ενα συγγραφεα. Σκεφτομαι, πως ετσι εκανε και ο Ωνασης οταν ητανε πανω σε πλοιο του. Και συνεχιζει να μιλαει για τη διαλεξη στο χωριο, λεγοντας: «μετα απο λιγο καιρο ο Συλλογος διαλυθηκε». Ρωταω, αν εφταιξε η διαλεξη. «Τοσο καταλυτικη ηταν λοιπον;» Και λεει ο Κορνηλιος: «Μπα, δεν θα το ελεγα, αλλα σιγουρα πανω σ’αυτο μπολιασαν πολλα. Και μετα, ακολουθησε αυτος ο «αντιλογος» στην εφημεριδα Ελευθεροτυπια, να στελνει επιστολη και ο Προεδρος των υποδηματοποιων της Καβαλας ή ο Δικηγορος απο το Λυδωρικι. Ισως, και η εφημεριδα θα επρεπε να ξεχωρισει τι θα δημοσιευσει, και τι, οχι!». Προσπαθω, πολυ γρηγορα να σημειωνω το διαλογο στα χαρτια μου, καθως ο Κορνηλιος με κοιταει, και οσο μπορω να συμμετεχω, και να τον κοιταω πισω στα ματια!
«Εστειλα και’γω κυριε Καστοριαδη ενα αρθρο, που το δημοσιευσαν με τιτλο: Ας αφησουμε τον φιλοσοφο», λεω, καθως ακουει με εκπληξη και απανταει: «Εσυ, εισαι συγγραφεας κυριε Ελεα!»
«Νιωθετε Ελληνας ή Γαλλος;» τον ρωταμε.
«Ε, ναι εχω ζησει το μεγαλυτερο μερος της ζωης μου εκει»
«Εσεις, θαυμαζεται τον εαυτο σας;» τον ρωταει, η Ευη. Γελαει και λεει: «μα τι περιεργη ερωτηση ειναι αυτη» και με λιγο ντροπαλο υφος, διερωταται:
«Πως μπορω να θαυμαζω τον εαυτο μου;»
«Θα μπορουσατε να ειστε ναρκισσιστης με τις ιδεες;», η ιδια συμπληρωνει.
«Οι ιδεες για μενα ειναι μια ευχαριστη εκπληξη, και οταν γραφω κατι, εδω σταματαω και λεω: Εδω ειναι κατι».
Κοιταω απο το παραθυρο τουτου του γραφειου, υπαρχει ενας περιστερωνας με πυλο. Δηλωνει οικειοτητα ο Κορνηλιος και εχει πολυ γλυκια φυσιογνωμια. Με ενδιαφερον ακουει, δειχνει πως αγαπαει πολυ την Ελλαδα, θελει παντα να μαθαινει για τα νεα παιδια και καποιος καθηγητης του λεει, πως «πετανε τα νεα παιδια, πιανουνε πουλια στον αερα, και αργοτερα, ισως πιασουν μια δουλεια σε μια σταλινικη υπηρεσια, ή σε καποια αλλη δημοσια υπηρεσια!»
Δειχνει πως αγαπαει και το μαγευτικο Παρισι. Μας μεταφερει πως, «ο Πικασσο ειπε πως το Παρισι ειναι καζανι που βραζει, και τωρα που κατεβηκε απο τη φωτια συνεχιζει ακομη. Υπαρχει εκει ενα ευνοϊκο κλημα για την φιλοσοφια». Ρωταω, αν η Γερμανια συνεχιζει επισης αυτην την παραδοση π.χ. ο φιλοσοφος Χαμπερμας.
«Μπα, ουτε και ο Χαμπερμας!»
Μας μιλαει για την Ελλαδα, τον Αριστοτελη. Τα χερια του κανουν διαφορες κινησεις και εναυσματα, σα να προσπαθει να ομορφηνει τα νοηματα που συνθετει και συνεχιζει: «ο Αριστοτελης ειναι τρομερος. Ακομη και στη φιλοσοφια της φυσικης μπορει να παρεις κατι, π.χ. εγραψε: Το Απειρο μονο δυναμει υπαρχει», και σιγα – σιγα ακουμπαει τα χερια του πανω στο γραφειο του.
Μετα απο λιγη ησυχια, λεω: «παιδια, να φευγουμε» και σηκωνομαστε ολοι πανω. Βγαζουμε μερικες φωτογραφιες και μας ξεπροβαδιζει, λεγοντας «φροντιστε να μεινετε εδω, και να με παρετε αυριο τηλεφωνο να παμε για μπανιο μαζι, οπου και θα μπορουμε να συζητησουμε και αλλα πολλα». Ειμαστε ολο χαρα! Η Τηνος, εχει επισης ωραιες παραλιες. Οπως, ειπε και ο Κορνηλιος: «παιρνω το αμαξι και πηγαινω οπου τυχει, οπου εχει παραλια».
Σκεφτομαι για λιγο οτι μας μιλησε με αγαπη για την κυρια Βαγγελιω, απο οπου τηλεφωνησαμε, «ειναι πανεξυπνη. Αν ηταν αλλιως τα πραγματα θα μπορουσε να ειναι καθηγητρια πανεπιστημιου». Για να το λεει ο Κορνηλιος κατι θα ξερει. Ετσι και εγινε. Η κυρια Βαγγελιω μας βρηκε ενα στουντιο για να μεινουμε.
Μετα απο λιγο περπατημα, και ολο χαρα απο το Μανο και την Ευη, φτανουμε στο στουντιο. Εγω καθομαι σε μια γωνια για λιγη ωρα, ωστε να ξανακοιταξω τις «Σημειωσεις απο τη Συναντηση», και να προσθεσω τις λεξεις που λειπουν, τωρα που οσα ειπωθηκαν ειναι φρεσκα στο μυαλο μου, σαν ψωμι που μολις βγηκε απο τον φουρνο!
«Ο Κορνηλιος εμοιαζε με τον Αϊνσταϊν με το σορτσακι που φορουσε», υποστηριζει ο Μανος. «Ηταν ο τελειος οικοδεσποτης, χωρις προειδοποιηση» συμπληρωνει, η Ευη. Μας φροντισε σαν αρχαιος Ελληνας δασκαλος. «Με το σορτσακι και με το μπλουζακι, εμοιαζε να ειναι ποιο εξυπνος απο τον Αϊνσταϊν», τους λεω. Σιγουρα, ηταν ενας αριστος συζητητης. Ενας αριστος συζητητης απο καποιο διαλογο του Πλατωνα.
(Extracts from «Ιδιωτικος Κορνηλιος» [written in Greek], ‘Private Cornelius’ [English title], by Δημητρης Ελεας – Dimitris Eleas, London 2009)
Dimitris Eleas
– Δημητρης Ελεας
writer – [focus on psyche*imagination*society
XXXVIII years old, born Athens, based Brighton.
He lives by the sea []. He lives by a forest []. He lives by the valley of society [].] ...+++
Δημητρης Ελεας
e-mail:
dimitriseleas@gmail.com
Homepage:
dimitriseleas.wordpress.com
